Burası Antalya Eto’o Efendi

Eto’o’nun Antalyaspor’a geliş sürecini düşünüyorum. Hatırlayın. Eto’o transferi için yola çıkan o dönemin Başkanı ve yönetiminden gelecek haberi beklerken Twitter’da ana sayfayı yenilemekten parmaklarımız yoruldu. İnanmayanımız da vardı, havaalanında karşılamaya giderken giyeceği forma ve meşaleye varıncaya kadar ayarlayan da. Kısa zaman sonra ulusal basın da duruma ilgisini belli etmiş, ‘gelir mi, gelmez mi‘ tartışmaları başlamıştı.

Eto’o’nun uçağa biniş saatinin belli olması ve Antalyasporlu yöneticilerle birlikte havaalanında verdiği poz sosyal medyaya düştüğünde heyecanlı bekleyiş yerini coşkuya bıraktı ve imkanı olan herkes havaalanına aktı. Uçağın inmesiyle birlikte yanan meşaleler ve artan coşku, ülke çapında bütün spor camiasının ortak gündemi oldu ve uzun süre medyada yer aldı.

İlk maçına çıkacağında ortaya koyacağı performansı zerre kadar umurumda değildi. O’nun Antalya’ya ve Antalyaspor isimlerine kattığı marka değerini daha önemli buluyordum. Geldiği ilk yıllarda parasal krizlerine rağmen takımımda böyle bir oyuncunun varlığına şükrediyordum. Bunun yanında sahada da her oyuncu kadar mücadele edip istenilenden fazlasını ortaya koyması ve taraftarla kurduğu sıcak bağ kendisini gönlümüzde çok başka bir yere koymamıza vesile oldu. Antalyaspor tesisleri açılışında Ali Şafak Öztürk ile olan diyaloğu ve her transfer döneminde futbolcunun kafasını karıştıran Beşiktaşlı zevata attığı golü hangi Antalyasporlu unutabilir? Ya da geçtiğimiz yıl Osmanlıspor deplasmanında attığı son dakika golü ve sonrasında tribüne gelip taraftarla taraftar gibi sevinişi… Atladığımız önemli anlar fazlasıyla vardır elbette. Herkesin gönlünde de farklı yerler edindiğine eminim. Öyle ki, fahri Antalyalılık bile vermiştik kendisine. ‘Antalyalı Eto’o’ olmuştu.

Dedim ya, yönetimle arasında oluşan para krizlerine rağmen çok büyük sevgi ve saygı besliyorduk. O da her seferinde aynı şeyi yapmaktan geri kalmıyordu. Devre arası olsun, sezon sonu/başı olsun hiç sektirmedi. Her seferinde aynısını yaptı. Başka kulüplerle görüştü, görüştürüldü. Antalyaspor’a gelişinde sponsor olduğunu açıklayan ama sadece sözde sponsorluk yapanlar ve üzerinde elleri olduğu bilinen menajerler özellikle durmadan kaşıyarak durumdan kazanım elde etmeye çalıştılar. Tabii camianın karışmasını ellerini ovuşturarak bekleyen zevatın da gözleri büyüdü her seferinde.

Beklenen 2017-2018 sezonu devre arasında oldu. Her dönem olduğu gibi yine adı farklı kulüplerle geçmeye başladı. Bu sefer sadece söylenti olmadığı, Konyaspor yöneticilerinin de bu yönde açıklamalarıyla netleşti.

Ve Eto’o gitti.

Gelişinde nasıl coşku yaşadıysak, içimiz içimize sığmadıysa, gidişinde de tam tersi duyguları yine çok yükseklerde yaşadık. Gittiği kulüp küme düşme potasındaki rakibimiz olunca daha bir üzüldük. Bu ana kadar, başkasını bilmem ama benim içimde kötü bir düşünce hiç olmadı. Taa ki ‘küme düşecek olan bir takımda oynamam’ diyene ve o çapta bir oyuncu için üç kuruş denilebilecek bir para için Antalya’yı terkedene kadar. Bu dakikadan sonra önceki güzel günleri ne kadar da düşünsem bir daha sevmeyi beceremedim. Eto’o artık bitmişti ve bir daha olmayacaktı.

Hafta sonu Konyaspor maçı öncesinde gıyabında cenaze töreni yapıldı. Maç içerisinde top ayağına her geldiğinde 30 bin kişi tarafından yuhalandı. Üzerine Eto’o resmi basılmış sahte dolarlar fırlatıldı. Yıllarca kendisini bağrına basmış insanlar tarafından yerin dibine itildi. Morali bozuldu, sinirlendi. O kadar ki, maç bitip soyunma odasına giderken kapalı tribünde olan taraftarlara cinsel organını tutarak hareket yaparak iyice küçülüp Antalyaspor stadının çimlerine gömülerek kayboldu gitti.

Artık Eto’o yok. Sahada her şeyini veren, belki yetenekleri çok büyük değil ama yüreği büyük bir oyuncu grubu ve teknik direktörümüz var. Düşeriz, kalırız bunlar yaşanır ama Konyaspor maçındaki birlik beraberlik cmaia olabilmek adına bundan sonrası için çok büyük bir umut ışığıdır.