Hırsımız Yeter

Her iki takımda da eksiklikler vardı. Aslına bakarsanız rakibin eksiklikleri daha ciddiydi. Bizim için Eto’o gerçekten büyük eksiklik ama onların hem eksik sayısı hem de ciddi oyuncularının olmaması bakımından sıkıntıları büyüktü. Şaka gibi iki gol yedik. İlk gol resmen halı saha golüydü. İkinci golde Fornezzi maalesef topu geç fark etti. Zaten sert bir şut gelmişti.

Maç 0-2 olduktan sonra kale arkalarından büyük bir destek gelmeye başladı. Galatasaray’ın şampiyonluktan kopunca 500 kişi olan deplasman tribünü de gerçek taraftar nasıl olurmuş, maça nasıl etki edermiş öğrendi. Oturup bizi izlediler resmen. Hatta kaleci Muslera bile 2 farklı mağlup olan takımın taraftarına dönüp baktı ara ara. Şaşırıyorlar tabii ki, başarıya endeksli bir taraftar profili var kendilerinin sonuçta.

Kale arkaları “Maç daha bitmedi, ben buradayım” deyince takım uyandı. Maçı 2-2 yaptık. Üçüncü gol için defalarca şans geldi ayağımıza ama maalesef yapamadık. Zaten üçüncü golü atsaydık o tribünler yıkılırdı, o kadarını diyeyim. Çok istedik bu maçı çevirmeyi ama olmadı.

Diego, Eren ile yapışık ikiz gibi oynadı. Ne zaman oyundan çıktı, Eren son saniye de olsa o pozisyonu buldu ve golü yedik. 10 kişi kalmış bir takım beraberliğe oynar. Golü de ölü toplardan arar. Başka şansı yoktur. Defanstan organize çıkarsa golü yiyeceğini bilir. Zaten maç 2-2 devam ederken bolca zaman geçirmeye çalıştılar. Sonuç şu ki biz Galatasaray’ı elimizden kaçırdık maalesef.

Yukarıda da bahsettiğim gibi kale arkaları gerçekten muazzam destek verdi. Bizim desteğimiz, takımı da olumlu motive edince maçı beraberliğe kadar getirdik. Galibiyet için de bolca fırsat geçti elimize ama çizgiden çıkan toplar, rakibe şans eseri çarpan toplar olunca galibiyet golü bir türlü gelmedi. 96 dakika boyunca bir dakika olsun vites düşürmeyen taraftarımıza helal olsun.

Bizler Avrupa Kupaları için gerçekten kenetlendik. Pes etmek asla yok. Bu takımın sekiz haftada 3 puanı varken buralara geldik, bizi Avrupa’ya götürecek olan yine biziz.