Tarihi Gün

Antalyaspor tarihinde yaşanmış tarihi günlerden birisine daha şahit olduk. Buna canlı gözlerle şahit olmak apayrı bir duygu. Yıllar sonra anlatılacak bir gündü gerçekten, sanki geçen sezonki Mersin maçı gibiydi.

Osmanlıspor bu ligin en iyi futbol oynayan ekiplerinden birisi benim için.”3 Takım say” deseniz Osmanlıspor’u kesinlikle söylerim. İşte bu takımın bir oyuncusu var ki, takımı gerçekten takım yapan birisi. O oyuncunun ismi NDiaye! NDiaye bizimle oynanan maçta yoktu, zira ülkesinin Afrika Kupası maçında oynuyordu. Bizim için bulunmaz nimet oldu bu.

Maçın ilk yarısı tam 0-0 bitecek diye düşünürken hakem hataları art arda geldi maalesef. Önce Zeki faul yaptı, sonra Zeki’ye faul yapıldı ama bu fauller bariz faullerdi. Tamam, top oyunda kalmalı mümkün olduğunca da be kardeşim oyun futbol olmaktan çıkıp güreşe dönmüş orada, ver artık faulü! O pozisyon geldi ve golü yedik maalesef. Yani orada verilmeyen bir fauller zinciri maçın direkt olarak skoruna etki etti.

Maç genelinde uzun süredir ilk defa rakipten istatistiklerde geri düştük. Rakip daha fazla pas yaptı, daha fazla topa sahip oldu. Biz biraz daha fazla kanatları kullanmaya çalışırken, rakip bizim üzerimize Sakıb’ın oynadığı kanattan gelmeye çalıştı. Bu bizim işimize geldi diyebilirim şahsen zira Sakıb takımımızın Diego’dan sonra en fazla top çalan oyuncusu… Ayrıca başka bir istatistik daha vereyim ki çok önemli bu; Sakıb takımımızda % 100 yani tam başarılı pas yüzdesi ile oynadı. Rakip istatistiklerde bizden üstündü lâkin biz de rakibi oynatmadık. Top genelde orta alanda gezdi durdu. Yani bizim sahada, bizim oyunumuz oynanmadı; biz de rakibin oyununu oynamasına müsaade etmedik.

Maçta son dakikaya kadar bazı kırılma pozisyonları oldu. Rakip kalecinin insanüstü uçarak kurtardığı bir kafa pozisyonu var mesela. Rakip oyuncunun ceza alanı dışından vurduğu ve direğe çarpan topu da tam bir kırılma anıydı. Ama maçın esas kırılma anı tribünde pes etmeyen taraftarımızın 90 dakikanın sonuna kadar takımı desteklemesiydi. Yani kırılma anını bir saniyeye bağlamıyorum ben. Asla pes etmedik, son saniyeye kadar mücadele ettik, düşmedik. Tribün olarak yerdeki takımı kolundan tuttuk kaldırdık, “Pes etmek yok, alacaksın bu maçı! Yanındayız, birlikteyiz” dedik ve bu maçı aldık.

Onlarca otobüs ile cumartesi gecesi Antalya’dan yolculuğumuz başladı. Yolda giderken kapısı bozulan otobüsler mi dersiniz; ayakta giden taraftarlarımız bile vardı. Zorluklarla Ankara’ya ulaştığımızda şehir girişinde Emniyet bizi durdurdu. Anıtkabir organizasyonumuz vardı ve vaktimiz daralıyordu. Sağ olsun Antalya Milletvekili Sayın Devrim Kök’ün girişimleri ile önümüzde eskortlar ile şehre giriş yaptık. Zaten sonrasını tüm ülke gördü. Antalyaspor taraftarı yaptığı Anıtkabir organizasyonu ile bir anda tüm ülkenin sevgisini, saygısını ve sempatisini kazandı. Gerçekten uzun yıllar unutulmayacak bir gündü.

Son dakikada gelen ilk gol ile tribünü yıktık resmen. Tam bu golü kutlamak için Akdeniz Akşamlarını söyleyecek iken ikinci gol geldi ki yer yerinden oynadı. Ağlayanlar mı dersiniz, bayılanlar mı dersiniz. Benim gözlerim karardı açıkçası, çoğunluk gibi ben de kendimi gözyaşı akıtırken buldum. Çok gurur yapmıştık çünkü. Yediğimiz gol hatalı goldü, bir dakika olsun desteğimizi kesmemiştik, inanmıştık ve emeklerimizin karşılığını almak istiyorduk.

Şimdi önümüzde Alanyaspor maçı var. Tribünde dostane geçeceğinden şüphemiz yok. Lakin Alanyaspor bize skor olarak ters gelen bir ekip. Biz ligde en formda takımlardan birisiyiz. Alanyaspor’un en büyük zaafı yan toplar. Yan toplarda ligin en organize takımı da Antalyaspor diyebilirim. Bakalım hafta sonu neler olacak.

Bu maçı kazanırsak, deplasmanda da Konyaspor mücadelesini kazanırsak ”Aman” diyorum,başka bir şey demiyorum.