Utanıyorum

Güzel bir cumartesi akşamının mahvolmasından; derbi izlemek için gelenlerin hüsranla dönmesinden; rakiplerin puan kayıplarıyla kapattığı haftayı yine kayıpla kapatmaktan; futbol eşittir şiddet, o da eşittir holiganizm denkleminin olağan kabul edilmesinden; çocukların, kadınların, yaşlıların yani didişmek için değil de keyif için gelenlerin futboldan uzaklaşmaya başlamasından; küfür etmeyi demokratik hak sayanlardan; sadece kendilerinin haklı olduğunu düşünüp empati kuramayanlardan; doğruları söylerken bile bir taraftan düşman etmeye kalkanlardan; her söylenen söze, her yapılan eleştiriye geçmişten bir karşılık bulmaya çalışanlardan; tahrik etmek için orada bulunanlardan; bir aile ortamından uzak, herkesin birbirini hançerlemeye çalıştığı bir ortamda hâlâ “Antalyaspor ailesinden” bahsedenlerden; yanlı tutum gösterenlerden; sadece kendi emeğine saygı gösterilmesini isteyenlerden; yaptıklarına bizi de ortak etmeye çalışanlardan; futbolun giderek huzursuzluk yaratan bir oyun olmasından; Antalyasporluyum dediğinde hangi gruptansın deyip ötekileştirilmekten; tek tribün olamamaktan utanıyorum.

Buna bir dur deme zamanı geldi de geçmiyor mu? Şimdi değil de ne zaman? Ben utanma duygusunun medeniyetin, vicdanın tarafındayım. Söz bitti, artık eylem zamanı. Futbolu sevenler olarak bunlara dur demek için her gün gecikiyoruz.