Karakterin Galibiyeti

Bu sezonun belki de en anlamlı galibiyetlerinden birini geride bıraktık. Sadece güçlü bir rakibe karşı alınmış üç puan değil bu; aynı zamanda sahaya yansıyan karakterin, taraftarın “Biz hâlâ buradayız” diye haykırışının ve düzensiz bir sezonun ortasında yakalanmış istikrar umudunun karşılığıydı. Samsunspor gibi formda bir takımı, üstelik ligde üçüncü sıradayken mağlup etmek kolay değil. Fakat biz bunu yaptık. Yine eksiklerimizle, yine inişli çıkışlı bir performansla ama bu kez daha inançlı, daha istekli bir Antalyaspor vardı sahada. Galibiyet golünün ardından kenarda yaşanan sevincin şiddeti bile bu maçın önemini fazlasıyla özetliyordu.

Maçın adamı seçmek kolay değil çünkü sahada savaşan çok fazla isim vardı. Ama bazıları var ki onlara özel bir parantez açmak şart. Güray, hem sahada gösterdiği tecrübeyle hem de yaptığı asistle oyunun yönünü belirleyen isimlerden biri oldu. Soner’in golüyle gelen eşitlik, yalnızca tabelaya değil tribünlerin moraline de yansıdı. Son haftalarda sıkça eleştirilen ama susmadan, yılmadan sahada kalan Soner, bu golle kendine duyulan güvenin karşılığını verdi. Ve elbette yine sahneye çıkan Gaich… Belki 90 dakikanın oyuncusu değil ama doğru zamanda doğru yerde olma meziyetini gösterdi. Tıpkı geçen hafta olduğu gibi, bu hafta da oyuna girip sonucu değiştiren isim oldu.

Van de Streek ise her maç olduğu gibi bu maçta da bitmeyen enerjisiyle, hem hücumda hem savunmada takımın bel kemiğiydi. Bazen rakibin atağını kesen, bazen topu taşıyan, bazen ceza sahasında pozisyon yaratan; görev tanımına sığmayan bir katkı sunuyor. Antalyaspor formasının hakkını tam anlamıyla veren oyunculardan biri olduğunu her maç yeniden kanıtlıyor. Böyle bir galibiyetin ardından bireysel performansları öne çıkarmak kolay ama asıl olan bu oyuncuların kolektif olarak kurduğu denge. Bu galibiyet, sadece bir taktiksel başarı değil, aynı zamanda karakter göstergesiydi.

Sezon genelinde ise çok daha çalkantılı bir tablo var önümüzde. Bir türlü istikrara kavuşamayan, bazen umutlandıran bazen de umutsuzluğa sürükleyen bir takım izledik. Özellikle şehirle kulüp arasındaki bağın zayıfladığı, taraftarın tribünle küs olduğu haftalar kolay geçmedi. Her ne kadar son haftalarda bilet fiyatları ve iletişim dili konusunda bazı doğru adımlar atılsa da bu sezonun genelinde yaşanan kopukluk hâlâ tamir edilmeyi bekliyor. Fakat bu hafta gösterdi ki, doğru futbol, mücadele ve doğru iletişim bir araya geldiğinde bu şehir hâlâ ayağa kalkabiliyor. Küme düşme tehlikesi büyük ölçüde bertaraf edildi ama rehavete kapılacak bir ortam yok. Çünkü Antalyaspor sıradanla yetinecek bir kulüp değildir.

Taraftar her zaman en iyi gösterge olmuştur. Kazandığımızda dolan tribünler, yitirdiğimizde sessizleşen sokaklar, sadece skorlarla değil ruhla ilgilenir. Bu sezon parmakla sayılacak kadar az sevinç yaşadık belki ama son iki haftadır gelen galibiyetler, bir kıvılcımın nelere dönüşebileceğini bize hatırlattı. Şimdi o kıvılcımı korumak, büyütmek ve doğru adımlarla alevlendirmek gerek. Çünkü Antalyaspor, sadece sahadaki 11’den ibaret değil; tribündeki çocuğun gözündeki ışıltıdır, yıllardır bu formaya sevdalı insanların umut taşıyan bakışlarıdır. Ve bu şehir, bu arma için bir kez daha kenetlenmeye hazır. Yeter ki sahada doğruyu, tribünde sesi, yönetimde vizyonu eksik etmeyelim.