Uçan Futbolcular

Hafta sonu Ankara deplasmanında takımımızın yanındaydık. Yaklaşık 1000 kişi civarındaki renktaşla birlikte müthiş galibiyetin coşkusunu yaşadık hep beraber.

İnanın farklı bir galibiyetle dönmüş olsak bu kadar sevinmez hala etkisinde kalmazdık. Beraberlik için dualar edilirken galibiyet çıkardık. Son yıllarda bu kadar inanılmış, bu kadar birlik ve beraberlik sağlanmış ve şehrimizin bu kadar asil tavırla temsil edildiğini görmemiştim. Alınan galibiyetten çok oraya giden her renktaşımın belli bir düzen içinde, herkesin birbirine saygı içinde hareket etmesi beni gururlandırdı. Orada bulunan tüm renktaşların ayağına, anlayışına, asilliğine sağlık. Hepiniz var olun!

Yaptığımız Anıtkabir ziyareti tüm ülkede ses getirdi. Ama görüyorum ki bazı art niyetli medyalar durumu saçma sapan yerlere çekmeye çalışıyorlar. Anıtkabir ziyareti ne kimseye meydan okumak ne de mesaj vermek amacında değildi. Amaç, Ulu Önderimizi toplu bir şekilde ziyaret edip, mezarı başında anmaktı.

Yazımın başında yazdığım gibi bu kadar inanmış taraftar olur da takımın futbolcusu bundan geri kalır mı? İlk golde yaşanan sevinçte gayet normaldi futbolcularımız ama ikinci golde hem tribün hem de saha içinde film koptu. İkinci golün sevinciyle bulunduğum yer olan en üstten akıntıya kendimi bıraktım, en aşağıya tellere yapıştım. Kendime gelip kafamı kaldırdığımda Emre Güral’ı havada uçarken gördüm. Sanki denize atlar gibiydi! Gerçekten o an kimse kendinde değildi.

Bu kadar inanmışlık takımı gerçekten üst sıralara uçuruyor. Haydi uçan futbolcular, darısı Avrupa’ya uçmaya!