Maç Sonu

Takım galibiyetleri almaya başladı. Özellikle ikinci yarıdaki hırs ve kazanma arzusu çok iyiydi. Bunu maç geneline yayabilirsek çok daha iyi olacak. Bazı oyuncularımızdaki korkak oynama durumu çok göze çarpmaya başladı. Maç esnasında topsuz alandaki oyuncu pozisyonlarımıza bakarsak ne demek istediğimi anlayacaksınız.

Gençlerbirliği çok hızlı oynayan bir takım. Bunu iyi görmüş Rıza Hoca ve gerçekten önce rakibi durdurdu sonra da üzerine gitti. Bu taktik de tuttu. Özellikle maçın ikinci yarısında deli gibi saldıran bir Antalyaspor vardı sahada. Bizim Antalyasporumuz bu işte. Önde bastık, rakip top kaybı konusunda sanırım rekor kırdı. Ama oyuncularımızdaki özgüven kaybı bu maçın ikinci yarısı ile birlikte gün yüzüne çıktı. Takıma kesinlikle psikolojik takviye gerekli.

Gelelim maçın sonuna…

Maç sonu galibiyetin tadını çok az çıkarabildik biz. Futbolcu kardeşler bizden kaçıp gittiler bir anda soyunma odasına. Biz düşman mıyız ya hu? Biz bir hafta önce binlerce kilometre yol yaparak peşinizden gelen insanlarız. İster beş atın ister beş yiyin, bu taraftar sizi desteklemeye geldiyse önlerine gidin. Galibiyetin ne anlamı kaldı şimdi? Sen taraftarınla bütünleşmeyince ne anlamı var ki bazı şeylerin? Maçtan sonra ne oldu? Geldiniz. Sağ olun, Allah razı olsun da ne gerek vardı o kadar hengameye? Taraftar orada Tomalar ile karşı karşıya kaldı. Kimin yüzünden? Acaba yönetim bazlı bir sıkıntı mı var diye düşünmüyor değilim.

Bu arada yönetim demişken, Mehmet Özdilek zamanında çalışan personeller yavaş yavaş kulübe yaklaşmaya başlamış durumda. Sakın ola diyorum bakın, hayatınızda görmediğiniz tepkiyi görürsünüz. Benden söylemesi.